autorka: Kasia Deptuła
Tirzepatyd to nowoczesny lek, który nie tylko skutecznie obniża poziom cukru we krwi, ale także wspiera redukcję masy ciała. Dzięki innowacyjnemu mechanizmowi działania, otwiera nowe możliwości w terapii cukrzycy typu 2 i otyłości. Sprawdź, jak działa tirzepatyd, dla kogo jest przeznaczony i dlaczego zyskuje tak dużą popularność.
Spis treści
Tirzepatyd (ang. tirzepatide) to nowoczesny, długodziałający lek wykorzystywany w leczeniu cukrzycy typu 2 oraz otyłości. Jego innowacyjność wynika z podwójnego mechanizmu działania – tirzepatyd jest agonistą zarówno receptora GLP-1 (glukagonopodobnego peptydu 1), jak i GIP (glukozozależnego peptydu insulinotropowego). Dzięki tej unikalnej kombinacji wspomaga kontrolę poziomu cukru we krwi, a jednocześnie przyczynia się do redukcji masy ciała i poprawy parametrów metabolicznych. Pod względem chemicznym to syntetyczny peptyd składający się z 39 aminokwasów, który przypomina endogenny (produkowany w organizmie) fizjologiczny GIP, jednak ma znacząco dłuższy okres działania.
Tirzepatyd należy do grupy analogów GIP i GLP-1. Wykazuje szereg korzystnych działań na organizm, m.in.:
pomaga w kontroli glikemii – obniża poziom glukozy we krwi zarówno na czczo, jak i po posiłku,
reguluje łaknienie i wspiera metabolizm energetyczny – zmniejsza uczucie głodu i pobór energii, zwiększa uczucie sytości,
obniża masę ciała i redukuje ilość tkanki tłuszczowej (w tym tłuszczu trzewnego),
stymuluje wydzielanie insuliny w zależności od poziomu glukozy,
zwiększa wrażliwość na insulinę – zmniejsza insulinooporność, charakterystyczną dla cukrzycy typu 2 i stanu przedcukrzycowego,
obniża stężenie glukagonu – hormonu odpowiedzialnego za uwalnianie glukozy do krwi,
spowalnia opróżnianie żołądka, ograniczając poposiłkowy wzrost glukozy we krwi.
Tirzepatyd to lek, który pomaga kontrolować poziom glukozy, insuliny i glukagonu. Dzięki temu jest skuteczny nie tylko w leczeniu cukrzycy typu 2, ale także znajduje zastosowanie w farmakoterapii otyłości.
Badania kliniczne wskazują, że tirzepatyd wpływa również na:
poprawę składu ciała – przyczynia się do większej redukcji tkanki tłuszczowej w porównaniu z beztłuszczową masą ciała,
zwiększenie sprawności fizycznej – wynikające z redukcji masy ciała i zmniejszenia obciążenia stawów,
obniżenie poziomu trójglicerydów – co jest kluczowe dla redukcji ryzyka chorób sercowo-naczyniowych,
redukcję HbA1c (hemoglobiny glikowanej) – wskaźnika kontroli cukrzycy typu 2 (im niższy poziom HbA1c, tym lepsza kontrola choroby).
Tirzepatyd jest lekiem o podwójnym znaczeniu do stosowania u pacjentów z cukrzycą typu 2, ale zmagających się również z otyłością. Część badań pokazuje również jego skuteczność w łagodzeniu stłuszczenia wątroby.
Tirzepatyd, jak wspomniano wcześniej, należy do analogów GIP i GLP-1. Oznacza to, że lek działa na specyficzne receptory związane z regulacją, m.in. gospodarki węglowodanowej organizmu, ale również łaknienia i profilu lipidowego.
Tirzepatyd aktywuje:
Receptory GLP-1 (glukagonopodobny peptyd 1) – wspiera wydzielanie insuliny, hamuje wydzielanie glukagonu i spowalnia opróżnianie żołądka.
Receptory GIP (glukozozależny peptyd insulinotropowy) – wzmacnia wydzielanie insuliny i wspiera metabolizm tłuszczów, co pośrednio przyczynia się również do redukcji masy ciała.
Receptory GLP-1 i GIP zlokalizowane są w różnych narządach i strukturach organizmu, w tym:
Trzustce – na komórkach wewnątrzwydzielniczych (komórki beta odpowiedzialne za wydzielanie insuliny oraz komórki alfa produkujące glukagon),
Sercu,
Naczyniach krwionośnych,
Komórkach układu immunologicznego,
Jelitach,
Nerkach,
Mózgu – w obszarach odpowiedzialnych za regulację łaknienia.
Dodatkowo receptory GIP znajdują się również na adipocytach (komórkach tłuszczowych), co podkreśla ich rolę w metabolizmie lipidów i procesie redukcji tkanki tłuszczowej.
Tirzepatyd stosuje się w dwóch podstawowych wskazaniach. Są nimi:
Cukrzyca typu 2 – w celu obniżenia hiperglikemii, w połączeniu z odpowiednią dietą i ćwiczeniami, a także z innymi lekami przeciwcukrzycowymi, takimi jak metformina.
Otyłość u pacjentów z BMI ≥30 kg/m² lub nadwaga u osób z BMI ≥27 kg/m², u których występują choroby współistniejące, takie jak nadciśnienie tętnicze, choroby serca, obturacyjny bezdech senny, dyslipidemia (np. miażdżyca) czy stan przedcukrzycowy.
Warto jednak podkreślić, że utratę masy ciała z użyciem tego leku można osiągnąć przy zwiększonej aktywności fizycznej.
Coraz częściej podkreśla się kardiometaboliczny profil tirzepatydu. Oznacza to, że leki przeciwcukrzycowe, w tym tirzepatyd, nie tylko obniżają poziom glukozy, ale także:
chronią serce,
poprawiają parametry lipidowe,
zmniejszają ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych.
Tirzepatyd wykazuje działanie ochronne u pacjentów z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, co czyni go lekiem o szerokim spektrum korzyści zdrowotnych, wykraczających poza samą kontrolę glikemii.
Leki z tirzepatydem podaje się w formie iniekcji podskórnej, zwykle raz w tygodniu (ze względu na jego długi okres działania). Terapia rozpoczyna się od niskiej dawki, która jest stopniowo zwiększana co 4 tygodnie. Stopniowe zwiększanie dawki ma na celu przyzwyczajenie organizmu do leku i minimalizację ryzyka działań niepożądanych, które najczęściej występują na początku leczenia.
Terapia zazwyczaj rozpoczyna się od dawki 2,5 mg. Następnie zwiększa się ją kolejno do:
5 mg,
7,5 mg,
10 mg,
12,5 mg,
15 mg.
Warto podkreślić, że osiągnięcie maksymalnej dawki 15 mg nie jest konieczne u wszystkich pacjentów. Ostateczna dawka zależy od wskazań, reakcji organizmu i tolerancji pacjenta na lek. Celem terapii jest znalezienie najbardziej optymalnej dawki, dostosowanej do indywidualnych potrzeb pacjenta i zamierzonych efektów leczenia.
Roztwór do wstrzykiwań podaje się podskórnie w jeden z trzech obszarów:
Dolna część brzucha – w odległości około 5 cm od pępka,
Udo – w przednio-boczną powierzchnię uda,
Zewnętrzna część ramienia.
Lek podaje się raz w tygodniu, a miejsca wstrzyknięcia należy regularnie zmieniać, aby uniknąć podrażnień i zgrubień skóry. Przed podaniem zastrzyku skórę należy zdezynfekować i upewnić się, że jest sucha. Leki z tirzepatydem nie powinny być podawane w obszarach z bliznami, siniakami lub podrażnieniami. Dodatkowo podaje się go niezależnie od posiłków i pory dnia.
Tirzepatyd to lek przeciwcukrzycowy o stosunkowo krótkiej liście przeciwwskazań. Głównym przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na substancję czynną lub którykolwiek z pomocniczych składników preparatu.
Tirzepatyd, mimo że jest nowoczesnym lekiem przeciwcukrzycowym, nie jest wolny od działań niepożądanych. Wśród skutków ubocznych wyróżnia się:
Bardzo często występujące – nudności, biegunka, wymioty, spadek apetytu, zaparcia.
Często występujące – bóle brzucha, niestrawność, wzdęcia, odbijanie, zawroty głowy, zmęczenie.
Niezbyt często występujące – odwodnienie (związane np. z biegunką i/lub wymiotami), tachykardia (przyspieszone tętno), wypadanie włosów, nawracające zaparcia.
Rzadko występujące – reakcje alergiczne, ostre zapalenie trzustki, niedrożność jelit.
Warto również zaznaczyć, że stosowanie tirzepatydu może prowadzić do hipoglikemii, zwłaszcza gdy lek jest łączony z innymi preparatami obniżającymi poziom glukozy we krwi, np. pochodnymi sulfonylomocznika. Najczęstsze działania niepożądane na początku leczenia to objawy żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka), które zwykle ustępują wraz z kontynuacją terapii. Objawy te mogą również powrócić przejściowo przy zwiększaniu dawki.
Stosowanie leku z tirzepatydem wykracza poza cukrzycę typu 2. To nowy lek, który wspiera spadek masy ciała. Z tego względu wielu pacjentów przyjmujących tirzepatyd lub rozważających tę terapię może mieć więcej niż kilka wątpliwości. Poniżej zebrałam jedne z częściej zadawanych pytań nt. innowacyjnych leków z tirzepatydem.
Tak, tirzepatyd jest lekiem wydawanym wyłącznie na receptę i przepisywanym w ściśle określonych wskazaniach medycznych. Oznacza to, że nie jest dostępny dla osób z lekką nadwagą, które nie mają chorób towarzyszących wynikających z nadmiaru masy ciała (np. nadciśnienia, dyslipidemii czy stanu przedcukrzycowego). Tirzepatyd jest przeznaczony głównie dla pacjentów z otyłością lub nadwagą z chorobami współistniejącymi, a także dla osób z cukrzycą typu 2.
Obecnie tirzepatyd nie jest dostępny w formie tabletek. Jedyną dostępną postacią leku są zastrzyki podskórne, które podaje się raz w tygodniu.
Wśród leków z grupy analogów GLP-1 jedynym wyjątkiem jest semaglutyd, który występuje zarówno w formie:
zastrzyków podskórnych (preparat Ozempic), jak i
tabletek doustnych (preparat Rybelsus).
Tirzepatyd, jako lek aktywujący zarówno receptory GLP-1, jak i GIP, na razie jest dostępny wyłącznie w formie iniekcji.
Tirzepatyd i semaglutyd to leki o podobnym zastosowaniu, stosowane w leczeniu cukrzycy typu 2 oraz otyłości, jednak ich mechanizm działania oraz skuteczność różnią się na kilku poziomach.
Podstawowa różnica między tymi lekami wynika z mechanizmu działania. Semaglutyd działa jako agonista receptora GLP-1 (glukagonopodobnego peptydu 1), co wspiera wydzielanie insuliny, hamuje glukagon i spowalnia opróżnianie żołądka. Tirzepatyd natomiast, oprócz aktywacji receptora GLP-1, działa również na receptor GIP (glukozozależnego peptydu insulinotropowego). Dzięki tej podwójnej aktywacji tirzepatyd wykazuje silniejszy efekt w redukcji masy ciała oraz lepszą kontrolę poziomu glukozy we krwi niż semaglutyd.
W badaniach klinicznych tirzepatyd wykazał większą skuteczność w obniżaniu poziomu HbA1c, co jest istotnym wskaźnikiem leczenia cukrzycy typu 2. Dodatkowo pacjenci stosujący tirzepatyd częściej osiągali znaczącą redukcję masy ciała w porównaniu do osób przyjmujących semaglutyd.
Jeśli chodzi o tolerancję, obie terapie mogą powodować działania niepożądane, zwłaszcza objawy żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności czy wymioty. Tirzepatyd jest jednak często lepiej tolerowany pod tym względem, co może mieć wpływ na komfort pacjenta w trakcie terapii.
Warto zaznaczyć, że tirzepatyd jest obecnie droższym lekiem niż semaglutyd, co może być istotnym czynnikiem przy wyborze terapii. Pod względem stosowania oba leki podaje się raz w tygodniu, a dawkowanie zwiększa się stopniowo co cztery tygodnie, dostosowując je do reakcji organizmu pacjenta.
Choć oba leki są skuteczne w leczeniu cukrzycy i otyłości, tirzepatyd dzięki podwójnemu mechanizmowi działania oferuje szersze korzyści, szczególnie u pacjentów, dla których redukcja masy ciała jest priorytetem.
Obecnie na całym świecie tirzepatyd jest dostępny pod jedną nazwą handlową – Mounjaro, produkowaną przez firmę Eli Lilly. Lek ten jest stosowany zarówno w leczeniu cukrzycy typu 2, jak i otyłości, m.in. w Europie (od 2022 roku). W USA Mounjaro jest zarejestrowane do leczenia cukrzycy typu 2, a Zepbound (od 2023 roku) do kontroli masy ciała u dorosłych.
Lek występuje w postaci:
roztworu we fiolkach do podania za pomocą np. strzykawek insulinówek.
Zwiększenie dawki tirzepatydu następuje zazwyczaj, gdy kontrola glikemii jest niedostateczna, mimo przestrzegania diety i regularnej aktywności fizycznej. Proces ten jest stopniowy i odbywa się co 4 tygodnie, aby zminimalizować ryzyko działań niepożądanych oraz umożliwić organizmowi adaptację do leku. Oprócz niewystarczającej kontroli poziomu cukru, dawkę zwiększa się również w sytuacji, gdy pacjent wykazuje tolerancję na niższą dawkę i lek przestaje być równie skuteczny w regulacji glukozy lub redukcji masy ciała. Maksymalna dawka nie jest jednak konieczna u wszystkich pacjentów – leczenie dostosowuje się indywidualnie, poszukując dawki najbardziej optymalnej dla danego pacjenta.
Dawkę tirzepatydu zmniejsza się głównie w przypadku wystąpienia silnych działań niepożądanych, takich jak nudności, wymioty lub inne objawy żołądkowo-jelitowe, które nie ustępują mimo kontynuacji leczenia. Zmniejszenie dawki może pomóc złagodzić te objawy i poprawić tolerancję leku, umożliwiając dalsze prowadzenie terapii.
W zależności od wskazań lekarz może zlecić badania laboratoryjne, które obejmują:
HbA1c – istotny w przypadku leczenia cukrzycy, ponieważ świadczy o skuteczności terapii,
Stężenie glukozy na czczo – do oceny glikemii,
Profil lipidowy (trójglicerydy, LDL, HDL),
Próby wątrobowe (ALT, AST),
Enzymy trzustkowe (amylaza i lipaza) – ich podwyższony poziom może świadczyć o rzadkim zapaleniu trzustki związanym ze stosowaniem tirzepatydu,
Badanie nerek (kreatynina i eGFR),
Elektrolity (sód, potas),
Kwas moczowy – jego poziom może wzrosnąć w wyniku redukcji masy ciała,
CRP – w celu oceny stanu zapalnego.
U pacjentów z otyłością i/lub nadwagą mogą również występować zaburzenia funkcji tarczycy. W takich przypadkach lekarz może zlecić badania tarczycowe, takie jak TSH, FT3, FT4, a także anty-TPO przy podejrzeniu choroby Hashimoto.
W badaniach klinicznych wykazano nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów. Warto jednak mieć na uwadze fakt, że hipoglikemia będąca działaniem niepożądanym tego leku może stanowić p/wskazanie do kierowania.
Tak, może wchodzić w interakcje z lekami przeciwcukrzycowymi zwiększając ryzyko hipoglikemii.
PS. Spodobał Ci się mój artykuł? Jeśli tak, to rzuć groszem na dalsze wsparcie działalności blogowej!
Zajrzyj na:
Wpłać ile chcesz :)
ARTYKUŁ MA CHARAKTER INFORMACYJNY i nie stanowi porady medycznej.
Z czego korzystałam pisząc ten tekst?
Medyczny Akapit we własnej osobie. Copywriterka, farmaceutka, psia mama, miłośniczka post-rocka. Uwielbiam kawę.
— 2025 —
medyczny akapit
zdrowa porcja contentu bez recepty!
email: info@medycznyakapit.com
tel. 792 746 165